Oryginał znajduje się w Archiwum Państwowym w Poznaniu [893/Archiwum Państwowe w Poznaniu, 5346/Evangelisch-lutherisches Kirchensystem. vol. II)]. Poniższy tekst wydaje się bardzo cenny ponieważ pozwala sobie uświadomić fakt, że nasze miasto już w akcie założycielskim miało charakter ekumeniczny, wieloreligijny i wielokulturowy. Polski szlachcic, katolik funduje we współdziałaniu ze swoimi olędrami kościół ewangelicki dla ludności niemieckiej. To co przez lata było balastem teraz w Zjednoczonej Europie może się stać atutem. Warto ten fakt podkreślać. Wokół kościoła postało później nasze miasto. Transkrypcja Gudrun Tabbert. Tłumaczenie Przemek Mierzejewski.
Około roku 1689 za sprawą pana szlachetnego Bogusława Unruga, starostę gnieźnieńskiego, pana dziedzicznego na Międzychodzie, Trzcielu i Tomyślu itd. został uczyniony początek lokowania tutejszych osad olęderskich. Chociaż na tyle się wkrótce wzmocnili, że swój własną parafie utworzyć mogli, ale dozwolone to im było ze względu z powodu ówczesnych ograniczeń, jakie wyznawca ewangelickiej religii w Królestwie Polskim doświadczał [możliwe to się stało po roku po 5 marca 1768 gdy przyjęto traktat o tolerancji [http://pl.wikipedia.org/wiki/Sejm_Repninowski]. Tylko z wielkim trudem udało się wspomnianemu dziedzicowi na prośbę jego ewangelickich poddanych wystarać się o wysokie przyzwolenie na założenie tzw. szkoły względnie domu modlitewnego, który jeszcze w 1692 w gminie sękowskiej pobudowano, jako najstarszą parafię, według zachowanego pańskiego przywileju i w którym oddawano cześć Bogu poprzez odczytywanie pisma świętego. Ponieważ na skutej znaczącego powiększenia się gmin olęderskich zostało ustanowione przez dziedziców tutejszych ziem jeszcze kilka takich domów modlitewnych, mianowicie w Sątopach i Kozich Laskach. Pod takimi warunkami zarządzanie kultem było niedostateczne. Chrzciny i śluby były odprawiane albo w katolickim kościele w Wytomyślu przez tamtejszego proboszcza, albo musiano kierować się do oddalonego wiele mil ewangelickiego kościoła w Wolsztynie i Chlastawie. Na konfirmacje młodych chrześcijan, którzy pobierali nauki religii od tzw. lektorów i na świętowane świętej komunii stawiał się na prośbę od czasu do czasu w tutejszych domach modlitewnych jeden z sąsiadujących ewangelickich duchownych.
Gmina odczuwała ten stan boleśnie jako uciążliwość i brak . Pocieszała się nadzieją na lepszą przyszłość i ta nadeszła jako znana konstytucja wiernych wyznania ewangelickiego, która dopuszczała swobodne wyznawanie wiary [wspomniany wyżej traktat o tolerancji]. Wykorzystano to szczęśliwe zdarzenia i pod silnym i wpływowym wpływem ówczesnego tolerancyjnego i dobrotliwego dziedzica szlachetnego Feliksa Szołdrskiego wystarała się gmina o zgodę na budowę kościoła, który to na podstawie dominalnego pozwolenia z 4 marca 1777, przez czcigodny konsystorz w Lesznie dnia 13 lutego 1779 został udzielony, po tym jak 13 kwietnia 1777, pod przewodnictwem szlachetnego Kalkreuth, ewangelickiego seniora stanu szlachetnego stanu i proboszcza Machatiusa ze Świniar koło Skwierzyny, superintendenta dekanatu międzyrzeckiego odbyła się zebranie komisji lokalnej, na co w są jeszcze w archiwach kościelnych niedostateczne wyciągi, które określiło tutejszy ustrój parafii. Budowa kościoła i wieży rozpoczęła się z Bożym łaskawym wsparciem 9 kwietnia 1779 pod kierownictwem uzdolnionego cieśli Giese ze Starego Tomyśla i mistrza murarskiego Friedricha ze Wschowej i przez godny rozsławienia zapał szlachetnie urodzonego Feliksa Szołdrskiego i silne wsparcie osad olęderskich szła tak szybko, że już 15 października 1780, więc w 21. niedzielę po Świętej Trójcy w obecności patrona kościoła i szlachetnego pana Żychlińskiego oraz duchowego seniora Nickischa z Wolsztyna, został poświęcony i przez pierwszego proboszcza Johanna Bräuninga, który już od 2 lutego 1778 urzęduje, po raz pierwszy publicznie mógł oddać cześć Bogu przed licznym zgromadzeniem.
Za wyjątkiem domu modlitewnego w Sątopach, przy którym jeszcze teraz urzęduje lektor, ewangelickie domy modlitewne znajdujące się w majętności pańskiej w gminie Sękowo i Kozie Laski zostały rozebrane, a materiał z nich wzięty został użyty na budowę domu pastora i mieszkanie kantora. Ówczesny łaskawy dziedzic i pierwszy patron kościoła szlachetny pan Feliks Szołdrski podarował cały materiał na budowę kościoła i wieży, jak i brakujący materiał na budowę domu pastora i szkołę. Osady olęderskie z parafii załatwiły całą do tego potrzebną siłę roboczą i furmanki, zatroszczyły się o wewnętrzny wystrój i zapłaciły solidarnie według przedłożonej reparacyi kościelnego kolegium wszystkie koszty budowy.